كتاب رنج و عشق

«کتاب رنج و عشق» نوشته خوان-داوید نازیو(-۱۹۴۲)، روانکاو آرژانتینی است.

کتاب رنج و عشق اثر خوان - داوید نازیو درباره تجربه درد در روان‌کاوی است. واقعیت تکان‌دهنده این است که در نوشته‌های روان‌کاوانه فروید و لاکان هیچ درمان اختصاصی برای درد وجود ندارد، با اینکه درد روانی موضوع محوری و حتی علت وجودی روان‌کاوی است. از این جهت، دستاورد نازیو در کتاب رنج و عشق خلا بزرگی را در پژوهش‌های روان‌کاوانه می‌زداید و نقش مهمی در فهم ما از روان بشر ایفا می‌کند. او درون‌مایه درد را با اصطلاحات روان‌کاوانه که طی بیش از سه دهه تجربه درمانی وضع کرده شرح می‌دهد.

نازیو درد را پدیدار مرزی معرفی می‌کند (تجربه مرزی، مرز «مبهم» تن با روان، مرز اگو با دیگری، مرز هماهنگی با ناهماهنگی روان و غیره). برخورد او با درد مجموعه‌ای از ناسازه‌ها را برملا می‌کند که خرد نظری را بین گزینه‌های ظاهرا ناسازگار به حالت تعلیق درمی‌آورد. نازیو به‌طور کلی گرفتار ناسازه «حل‌نشدنی» عشق است که ما را شکل می‌دهد اما آسیب‌پذیرمان می‌کند. او می‌نویسد «عشق با اینکه شرط اساسی سرشت بشر است، همچنان مقدمه انکارناپذیر رنج ما باقی می‌ماند.»

بی‌تردید، رهیافت دقیق دکتر نازیو به درد روانی و جسمانی تحت تاثیر میراث نظریه روان‌کاوی فروید و لاکان است. برای مثال، او در کتاب از ایده عصب‌شناختی درد نزد فروید در طرحی برای یک روان‌شناسی علمی سود می‌جوید و به شرح دوباره مقولات لاکانی نمادین، خیالی و واقعی در نسبت با درد می‌پردازد. اما قرار نیست کتاب رنج و عشق رساله‌ای اکیدا فرویدی یا لاکانی باشد. در واقع، همان‌طور که نازیو می‌گوید «نوشته‌های روان‌کاوی در باب این موضوع بسیار ناچیز است. فروید و لاکان به‌ندرت به درمان آسیب‌های مربوط به درد پرداخته‌اند و هرگز مطالعه مشروحی در این باره نکرده‌اند.» بنابراین، کتاب تا حد زیادی گلاویزشدنی نوآورانه و اصیل با درد در حد و مرزهای آن است.